Koeien voor het eerst de wei in

Op donderdag 1 april mochten de koeien na een lange winter eindelijk weer de wei in. Toen ik ’s ochtends bij de Tolakker aankwam hoorde ik ze al van verre opgewonden loeien. Ze stonden toen nog op stal maar hadden dondersgoed door dat ze vandaag eindelijk naar buiten mochten. Er stond een hele rij videocamera’s klaar van studenten en RTV Utrecht toen Leonie haar hand opstak om het sein te geven dat het hek geopend kon worden. Als een stel jonge puppies, maar dan met een gemiddeld gewicht van 700 kilo, vlogen ze onhandig uit de startblokken op weg naar het groene laken. De race werd gewonnen door koe met nummer 75 bij wie, onvoorstelbaar genoeg, de gewonnen prestige geenszins naar het hoofd steeg zoals te zien is op de nogal schaamteloos onbewogen portretfoto. Pas toen ze de felicitaties van de toeschouwende schaapjes in ontvangst nam, verscheen er een zweem van kleur op de wangen.

Eenmaal in de wei moest wel eerst nog even uitgemaakt worden wie van de dames dit jaar de spreekwoordelijke lakens uitdeelt middels het figuurlijke armpje drukken. Bij gebrek aan armpjes doen koeien dit klaarblijkelijk met hun kop en is het belangrijk elkaar nogal intens scheel in de ogen te kijken. De winnaar hiervan is niet alleen mij ontgaan maar ook de helft van de dames in de wei die veel te druk bezig waren met wat feitelijk niets anders heeft kunnen zijn dan het spel ‘de wei is lava’, waarbij zo min mogelijk hoeven tegelijkertijd op de grond mogen staan. Al met al was het weer een bijzonder hartverwarmend en kolderiek gebeuren.